“Hira dinginliğine dönüşecek ortalık” ve “Tanrı bizimle de konuşur belki” cümleleri hakkında:Malum Risalet Penah efendimiz, kendi modernliğinden, kendi karmaşasından, kendi kalabalığından, kendi tüketici toplumundan, kendi yaşadığı o sömürü çarklarından, kendi yaşadığı o insan ruhunu gitgide aşındıran ortamdan uzaklaşabilmek için herkesin malumu Hira’ya çıkıyordu. O günden bu yana, Efendimizin Hira’ya çıkışından bu yana yaşadığı toplumun çarklarında ezilmemek için bütün insanlığın sığınabileceği bir Hira arayışı esas oldu. Her insan kendi Hira’sını aramakta. Ve kendi Hira’sını bulan, kendi Hira’sına çıkan, kendi Hira’sına sığınan herkesle Tanrı konuşur. Biz gerçekten o karmaşadan, o öfkeden, o günahtan, o sömürüden, o insan ruhunu aşındıran her ne varsa, ordan uzak olmayı tercih ettiysek Allah bizimle konuşur. Bu değişmez bir şeydir. Peygamber efendimizle nasıl konuştuysa bizimle de öyle konuşur. Bizim dünyamıza da bir Ayet nazil olur. Bu her dönemde, her çağda Allah’ın lütfudur. Peygamber efendimizin hayatında bir süre Vahyin kesildiğini biliyoruz. O arada Peygamber efendimizin çok mutsuz olduğu, sürekli içine kapandığı, zaman zaman etrafındaki insanlarla dertleşirken “Ben acaba gerçekten delirdim mi? Cinlendim mi? ” diye sorduğunu biliyoruz. Bazen hayat vahyin kesildiği zaman gibidir. Yani, Allah, bazen bir şekilde dünyamıza ayet indirmez. Fakat ondan sonra gelen ayetler tam da Peygamberimizin kendisinden umudu kestiği, Allah’ın kendisini terk ettiğine inandığı anda gelen “Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da” ayeti gibidir. Allah’ın bize “Hayır, Rabbim seni terk etmedi, unutmadı da” demesine ihtiyaç duyarız, hepimizin böyle ayete ihtiyaç duyduğu anlar olur.