از ساحل که نگاهی به افق بیاندازی اسمان به زمین میرسد، خورشید هنگام غروب در دریا میسوزد و غرق میشود.

ابر ها دریا میشوند دریا ها ابر.

اما هرچه بروی، به انجا نمیرسی جایی که اسمان زمین یکی باشد، هرچه قایقت را برانی اسمان به زمین نمیرسد، خورشید غرق نمیشود و مزارش پیدا نمیشود، ابر دریا نمیشود دریا اسمان نمیشود. اما من هنوز هم قایق را میرانم.

حالا بعد از مدت ها میدانم فردا که بی آید خورشید دریا را میسوزاند دریا بخار میشود بخار ابر میشود ابر اسمان.

و ابرها گریه میکنند باران میبارد قطره های باران جمع میشوند دریا میسازند و این یعنی امروز من قایقم بر فراز اسمان فردا میرانم