Άγγελμα από το παιδί μέσα μου

Γιατί με κουβαλάς μέσα σου ακόμα;

Αναρριχώμαι από τα σωθικά σου στην επιφάνεια

Με καλωσορίζεις

Όταν πρέπει να είχες από πριν ξεφουσκώσει το μεγαλείο μου

Μεταβάλλοντας την απαιτητική μου μορφή σε σιωπηλό θεατή

Πως δεν βλέπεις πως οι χαριτωμένες μου επιβολές δεν συνοδεύουν τον κόσμο που ζεις;

Πως δεν βλέπεις την επιρροή μου;

Μην φοβάσαι…

Δεν είναι αυτή η δουλειά σου.

Φοβάμαι εγώ, για σένα.

Εσύ μονάχα έχεις να μυηθείς στα βήματα,

που θα μονιμοποιήσουν το σχήμα σου:

Πρώτον

Ο δισταγμός με καταπιέζει να διακοσμήσω την άρνηση μου με αιτιολογίες

Εσύ όμως το όχι σου μπορείς να το προσφέρεις έτσι, γυμνό…

Δεύτερον

Οι απόψεις των άλλων ορίζουν την ύπαρξη μου

και μόνο η έγκριση τους, μου επιτρέπει να υπάρχω στον κόσμο…

Ενώ θα μπορούσες να σταθείς στην αλήθεια τη δική σου,

με αφήνεις να σε στριμώχνω στην καθορισμένη οπτική τους.

Τρίτον

Κάτω απ΄το κρεβάτι μου ακόμα ταΐζω τα άπληστα τέρατα -

Εμμονές, τραύματα, προδιαθέσεις.

Θα ‘πρεπε να χαν λιμοκτονήσει μέχρι τώρα.

Πιο άξιες πηγές να παίρνουν την τροφή…

Τέταρτον

Που είναι τα όρια σου;

Θα έπρεπε να ξέρεις αλλά όχι…

Έτσι γλιστρώ μέσα από χιλιάδες ανοίγματα,

Ανοίγοντας την πόρτα για όλους, ξεκλείδωτα, απροστάτευτα…

Πέμπτο

Για μένα ο χρόνος, παρουσιάζεται σαν δαίμονας που ορίζει την αξία μου και μου κλέβει κάθε ευκαιρία,

Εσύ όμως μπορείς να δεις ότι είναι απλά μια ψευδαίσθηση για να μην αργούμε στα ραντεβού μας.

Έκτο

Όλη η παρηγοριά που χρειάζεσαι είναι στα κύτταρα σου

Κι όμως…

Η σιγή φαίνεται σαν τρομακτικός εχθρός που με ωθεί να την σκοτώνω με συναναστροφές

Έβδομο

Οι αντιφάσεις είναι η φύση μου, όχι η δική σου.

Οι επιλογές χορεύουν ανεξέλεγκτα γύρω μου σαν πεταλούδες,

χλευάζοντας με, που δεν μπορώ να φτάσω καμιά τους.

Εσύ έχεις χωνέψει τις εμπειρίες σου

Ξέρεις να στρίψεις πριν φανεί η στροφή.

Όγδοο

Και έτσι συνειδητά διαλέγεις τις συναναστροφές σου

Αφήνοντας στο φίλτρο εκείνους που «κατά λάθος» κατατρώγουν την ουσία.

Ένατο

Το πάθος καταβροχθίζει τη θέλησή μου και εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Η θέληση σου όμως, μπορεί να το απορροφήσει, όπως το λουλούδι τον ήλιο, για την ανάπτυξη του.

Δέκατο

Όπως ανοιχτά δίνω το φταίξιμο, το ίδιο πρόθυμα διώχνω τον ανεπιθύμητο συνοδό της- την ευθύνη. Δεν αντέχω το βάρος της- εσύ όμως αντέχεις.

Ενδέκατο

Αν και απολαμβάνω τα πλουσιοπάροχα απομνημονεύματά μου

Κάθε κατάργηση τους, σε ελευθερώνει από τη δουλεία της αντίδρασης.

Μέχρι να μείνει μόνο εύγλωττη ανταπόκριση

Εξάγνιση που δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Δωδέκατο

Και οι εκλεκτοί που μου έδωσαν ζωή,

Είναι δεμένοι πάνω σου, κόμπο, σαν αυτόν που μου έμαθαν να δένω τα παπούτσια μου ...

Οι ρίζες σου είναι τώρα στο χώμα που μου έδωσαν.

Μπορεί να γίνει το δικό σου χωράφι

Αν θυμηθείς να λύσεις τον κόμπο.

Φοβάμαι…

Εσύ όμως όχι

Ποτέ δεν θα έρθει η σωστή στιγμή

Γι αυτό κάνε το έτσι κι αλλιώς

…Άσε με να φύγω.

---

Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/yogalife/message