การไม่รู้จักกินไม่รู้จักใช้นั้นเป็นเหตุสําคัญที่ทําให้คนเรายากจนและตั้งตัวไม่ได้ แม้จะมีปัญญามีกําลังหาเงินทองมาได้ แต่ไม่มีหัวคิดที่จะเก็บออมรอมริบ ไม่คิดที่จะประหยัดไว้ทําทุนต่อไป คิดแต่เพียงว่าเมื่อมีแล้วก็ควรใช้ให้คุ้ม หมดแล้วก็สามารถหาใหม่ได้ตราบใดที่ยังมีเรี่ยวแรงมีกําลังอยู่ คิดได้แค่เพียงเท่านี้ก็เหมาะที่จะเป็นได้แค่ลูกน้องเขาเท่านั้น โอกาสที่จะขยับฐานะขึ้นเป็นเถ้าแก่เป็นหัวหน้าคนนั้นย่อมมีน้อยเต็มที เพราะรัศมีเถ้าแก่นั้นจะทาบถึงเฉพาะคนที่ประหยัด อดออม ฉลาดในการทํางาน ฉลาดในการบริหารงานและเงินทองที่หาได้ และฉลาดในการใช้คนเท่านั้นคนที่มีลักษณะนิสัยหยิบโหย่ง ฟุ้งเฟ้อ เห็นแก่กิน เห็นแก่เที่ยว เห็นแก่สนุกสนาน เข้าข่ายกินไม่เป็นใช้ไม่เป็นนั้น รัศมีเถ้าแก่ย่อมไม่เฉียดกรายไปหาแน่นอนในเรื่องนี้ใบมะขามและต้นมะขามสองขนาดย่อมเป็นครูสอนใจได้เป็นอย่างดี.

จากหนังสือ กิร ดังได้สดับมา โดย พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙) ; ผู้อ่าน AmJaree